|
سه شنبه 17 دی 1392برچسب:عاشقانه ها,متن زیبا,متن غمگین,عاشقانه,متن عاشقانه, :: 10:14 :: نويسنده : امیرمحمد کاظمی
ﺑﺎﺯ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺳﺤﺮ ﻗﻠﻤﯽ ﺍﺯ ﺗﮑﻪ ﺯﻏﺎﻟﯽ
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺷﺒﯽ ﺳﺮﺩ
ﻣﯿﻠﻐﺰﺩ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﻦ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺑﯽ ﺭﻭﺡ
ﻭﺭﻕ.
ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺭﺩﯼ ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺧﻂ
ﻫﺎﯼ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﮐﺎﻏﺬ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﺪ.
ﻭﺑﺎﺯ ﻗﺼﻪ ﭘﺮ ﻏﺼﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ....
ﺭﻭﺯﯼ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ، ﻗﺪﯼ
ﮐﺸﯿﺪﻩ
ﻭ ﺷﺎﺥ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ .
ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻡ !!!! . . .
ﻋﺎﺷﻖ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻮﺵ ﻫﯿﺰﻡ
ﺷﮑﻦ !!! . . .
ﻭ ﺗﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﯽ ﺁﻻﯾﺶ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻮﺳﻪ
ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺩ ﺁﻭﺭ
ﺗﺒﺮ ﺍﻭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﭼﻪ ﺭﺍﺣﺖ ﺷﮑﺴﺘﻢ ، ﺑﯽ
ﺻﺪﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﺷﺪﻡ ،
ﭼﻪ ﺩﯾﺮ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﺍﺳﺖ ﺩﻝ ﺳﻨﮓ
ﻫﯿﺰﻡ ﺷﮑﻦ
ﻭ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺗﺒﺮ ﺍﻭ ﮐﻪ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ﺗﻨﻢ ﺭﺍ ،
ﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺒﻮﺩﻡ
ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺒﻮﺩﻡ ، ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﺮﺩ ﺍﻭ ﻓﻘﻂ
ﻫﯿﺰﻡ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺲ
ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ؟
ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﯼ
ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﯼ
ﻧﻪ ﺑﺮﮔﯽ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ
ﺭﻭﯼ ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ
ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻝ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ
ﺧﻮﺩ ﺑﻠﺮﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻫﯽ ﺳﺮﺩ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺮ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺑﺮﻭﺩ
ﻭ ﭼﻪ ﻧﺎﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺍﻧﻪ ﺗﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻩ
ﺍﻡ ﺩﺭ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ
ﺭﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻓﻘﻂ
ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩ
ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻣﯿﺴﻮﺧﺘﻢ ﻭ ﺍﻭ . . .
ﻭ ﺣﺎﻻ ﺯﻏﺎﻟﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻭ ﺧﻄﯽ ﺷﺪﻡ
ﺑﺮ
ﺧﻄﻮﻁ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﻭﺭﻕ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ
ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ
ﺭﻭﺯﯼ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ
ﺑﻪ ﺯﻏﺎﻟﯽ
ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮﺩ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺩﻝ ﺳﻮﺧﺘﻪ . . .
نظرات شما عزیزان: 
 |
|||||||||||
